Hiru txerrikumeen benetako istorioa
Ezaguna da denontzat hiru txerrikumeen ipuina. Behintzat hala uste dute denek, ezagutzen dutela. Baina sekretu bat kontatuko dizuet: inortxok ere ez du ezagutzen benetako istorioa, ez baitu inortxok ere entzun nire nik kontatuta. Ni otsoa naiz. Silbestre B. Otsoa. Nahi baduzue, deitu Sil. Neuk ere ez dakit nola demontre hasi zen otso basatiaren kontu guzti hori, baina dena asmakizun hutsa da. Behar bada, arazoa da guk otsook zer jaten dugun. Eta, aizue, ez da nire errua otsoek abere (lindoak) jaten baldin badituzte; besteak beste, untxi txikiak, ardiak eta zerriak. Gu horrelakoxeak gara. Gaztarekin egindako hanburgesak (lindoak) balira, jendeak pentsatuko luke zuek ere basatiak zaretela. Baina, lehen esan dizuedan bezala, otso basatiaren kontu guzti hori asmakizun hutsa da. Benetako istorioak hauexek ditu protagonista(?): doministiku bat eta katilukada bat azukre. HAUXE DA BENETAKO ISTORIOA Duela asko, “bazen behin” en garaietan, ni pastel bat egiten ari nintzen nire amona kuttunaren urtebetetzerako. Izugarrizko katarroa neukan. Azukrerik gabe gelditu nintzen. Gauzak horrela, nire auzokoaren etxera abiatu nintzen katilukada bat azukre eskatzeko asmoan. Ba, begira, auzoko hori, zer izango eta txerrikumea zen. Eta, gainera, itxura guztien arabera, ez oso azkarra. Etxe osoa lastoz egina zuen. Imajinatzen duzue, ezta? Buru pixka bat duen nork (eraikitzen du) eraikiko luke lastozko etxe bat? Noski, sarreran tak-tak jo bezain pronto erori zen atea. Nik, horrela, besterik gabe, ez nuen inoren etxean sartu nahi. Beraz, deitu egin nuen: — Txerrikume, txerrikume, etxean al zaude? Ez zuen inork erantzun. Etxerako bidea hartzeko zorian nengoen, noski, nire amona kuttunaren urtebetetzerako pastela egiteko katilukada bat azukre eskuratu gabe. Bat-batean, azkurea sentitu nuen sudurrean. Doministiku egiteko gogoa sentitu nuen. Putz egin nuen. Putz egin nuen berriro. (Berriro egin nien putz) Eta izugarrizko doministikua egin nuen; Atxissss! (?) Eta ba al dakizue zer gertatu zen? Ba, zorioneko lastozko etxea bertan behera (hankaz gora) erori zela. Eta han, lasto piloaren erdian, han zegoen lehenengo txerrikumea, seko hilda. Denbora guztian etxean egon baitzen. (?) Pena ematen zidan urdaiazpikoarekin prestatutako afari gozoa han lasto artean abandonatuta uzteak. Horregatik, (beraz) jan egin nuen. Pentsa ezazue, gaztarekin prestatutako hanburgesa bat sudurraren aurrean izan ezkero, zuek ere zer egingo zenuketen. Egia esan, hobetoxeago (apurtxo bat hobeto) sentitu nintzen. Baina artean katilukada bat azukre falta zitzaidan. Gauzak horrela, hurrengo auzokidearen etxera abiatu nintzen. Txerrikume hau nor izango eta aurreko (lehenengo) txerrikumearen neba zen. Zertxobait argiagoa ematen zuen, baina ez oso argia, egurrezko makilatxoekin (makilatxoez) egina baitzuen etxea. Jo nuen tinbrea egurrezko etxean. Ez zuen inork erantzun. Deitu nuen: —Zerri jauna, zerri jauna, hor al zaude? (-deitu nuen) Garrasika erantzun zidan: —Utikan!, alde hemendik, otso! Ezin zara nire etxean sartu (?) Muturreko bizarrak mozten ari naiz! Nire eskua ateko aldaban (?) jartzea besterik ez nuen egin artean, beste doministiku bat egiteko gogoa sentitu nuenean. Putz egin nuen. Putz egin nuen berriro. Saiatu nintzen ahoa tapatzen, baina, atxissss!, izugarrizko doministikua egin nuen. Sinestezina egingo zaizue, baina izaki honen etxea ere bertan behera(?) erori zen neba txikiarena bezalaxe. Hautsak desagertu zirenean han ikusi nuen bigarren txerrikumea, seko hilda. Otsoaren hitza. Ez dago gogoratu beharrik, ba, janaria horrela airean utzita, galdu egiten dela. Horrexegatik egin nuen egin nezakeen gauza bakarra. Berriro afaldu nuen. Zer, zuek ez zenuten bigarren platera hartuko? Neurriz kanpoko betekada sentitu nuen. Katarroak, ordea, hobera egin zuen. Eta artean han nengoen nire amona kuttunaren urtebetetzerako pastela egiteko katilukada bat azukre eskuratu gabe. Gauzak horrela, hurrengo auzokoaren etxera abiatu nintzen. Nor izango hura eta lehenengo eta bigarren txerrikumeen neba zen. Itxura guztien arabera, (?) bera zen familiako jenioa, adreiluz egindako etxea baitzuen. Jo nuen atea adreiluzko etxean. Ez zuen inork erantzun. Deitu nuen: —Zerri jauna, zerri jauna, hor al zaude? Eta ba al dakizue zer erantzun zidan zerri txiki lotsagabeak? —Utikan! Alde hemendik! Utzi nazazu bakean! Hori da edukazio falta, hori! Seguru nago bazuela sakukada bat azukre. Eta ez zidan eman nahi izan eztakatilukadatxo bat bera ere nire amona kuttunaren urtebetetzerako pastela egiteko. Zerri zikina! Etxerako bidea hartzeko zorian nengoen, eta pentsatzen hasita pastelaren ordez postal bat egitea urtebetetzerako, berriro ere izugarrizko hotzikara sentitu nuenean. Putz egin nuen. Putz egin nuen berriro. Eta berriro, atxisss! egin nuen. Orduan garrasi egin zuen hirugarren txerrikumeak: —Eta zure amona kuttuna eseri dadila orratzaren puntaren puntan! Normalean oso izaki (tipo) lasaia naiz ni. Baina nire amona kuttunaren gainean, norbait, horrela, gaizki esaka hasten denean, ba, aizue!, nire onetik ateratzen naiz apur bat. Zer esanik ez, polizia heldu zenean, han ari nintzen ni txerrikumearen atea hankaz gora bota nahian. Han ari nintzen ni putz eta putz, putz eta putz, atxis eta atxis izugarrizko iskanbila sortzen. Hortik aurrerako guztia, dioten bezala, iraganeko historia da. Kazetari guztiek jakin zuten bi txerrikumeak jan nitueneko istorio hura. Eta erabaki (pentsatu) zuten katilukada bat azukre eskatzera joan zen gaixo kuitadu baten istorioa ez zela batere interesgarria. Eta horrexegatik bururatu zitzaien “Putz egingo dut, putz egingo dut berriro eta hankaz gora botako dut zure etxea” deituriko kontakizuna. Eta otso basati bihurtu ninduten. Ziria sartu zidaten! Baina, agian, zuk bai, zuk prestatuko didazu katilukada bat azukre.