Literatur printzak hitz lauz

Lagun batek kontatu zidan duela gutxi zergatik erabaki zuen medikuntza ikastea. Neskatoa zelarik ezin zuen jasan aitona ohean etzanik ikustea, gaixo.

Haurra lo geratu da. Ontzi bete esne du ondoan. Xagu batek edan dio esnea. Haurra esnatu denean negarrez hasi da, esnerik ez baitzen geratzen edalontzian. Estutu egin da xagua eta ahuntzari eskatu dio esne gehiago.

=================================

Zinera sarri. Baina butaketara gutxitan joaten nintzen ni gaztetxotan. Jeneralera beti, “oilategira” edo “zorritegira”, boltsan kakauesak, gaztaina erreak, saladillak edo holako zeozer hartuta.

Badakizue zer itz esan degun? Perretxikua. Gaur egun esaten dan bezela, janari preziatua. Landatu gabe gure lurrak ematen digun janarietako bat. Eta nolakoa! Bere garaiak ditu.

Lehen lagun nituen neskak orain ama bihurtu zaizkit. Ez nire eraginaz, noski. Eta era berean, lagunago egin nahiko nukeen ama jende asko ere ezagutzen dut.

Sarritan, galdera hau egiten dizute: "Zer izan nahi duzu handitzen zarenean?" Eta ba­tzuetan zuk honela erantzuten duzu: "Sendagile, kantari, gozogile... Eta gehienetan, ostera, zure erantzuna hauxe izaten da: "Oraindik ez dakit".

Jaungoikoak jarri zuen Bizkaian Urkiolako mendia, Arabaren ondoan, Gipuzkoatik urre samar, eta mendi horren gainean ipini zuten euskaldun sinistetsuek Antonio Donearen eliza-etxea, zorion guztien itxaropenerako.